Καλοκαιρινά Τσιμπήματα Αρθρόποδα

Το καλοκαίρι είναι μια περίοδος ξεγνοιασιάς, ξεκούρασης και χαλάρωσης. Είναι μια περίοδος, που περνάμε χρόνο μαζί με την οικογένεια μας στην εξοχή ή στην παραλία, σε μέρη στα οποία μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι με ανεπιθύμητα τσιμπήματα.

Μοιραστείτε το

Ένα και μόνο τσίμπημα στον «μικρό μας εξερευνητή», είναι δυνατό να σπείρει τον πανικό, ακόμη και αν το παιδί μας δεν έχει κάποια γνωστή μορφή αλλεργίας στα τσιμπήματα και που με μία πιο ψύχραιμη προσέγγιση τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά.

Τα συμπτώματα μετά από ένα τσίμπημα εντόμου τις περισσότερες φορές είναι ήπια. Τα πιο έντονα από αυτά περιλαμβάνουν οίδημα, ερυθρότητα στην περιοχή του δήγματος και κνησμό (φαγούρα). Λίγες είναι οι φορές, που τα πράγματα μπορεί να είναι απειλητικά για το παιδί. Ο κανόνας είναι τα πράγματα να παραμένουν απλά και αντιμετωπίσιμα, κυρίως χωρίς πανικό.

Το πρώτα πράγμα που πρέπει να κάνουμε μόλις διαπιστώσουμε ότι «κάτι» τσίμπησε το «μικρό» μας είναι να μάθουμε τι είναι αυτό το «κάτι»!

ΤΣΙΜΠΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟΠΟΔΑ

Τα αρθρόποδα χωρίζονται σε τρεις κύριες κατηγορίες:

  • Τα έντομα: στα έντομα περιλαμβάνονται οι μέλισσες και οι σφήκες, τα μυρμήγκια, τα σκαθάρια, οι μύγες και τα κουνούπια, οι κάμπιες, οι ψύλλοι και οι κοριοί.

  • Τα αραχνοειδή: στην υποκατηγορία αυτή ανήκουν οι αράχνες, οι σκορπιοί και τα τσιμπούρια

  • Τα παράσιτα: το πιο γνωστό παράσιτο στον άνθρωπο, είναι οι ψείρες

Το πόσο απειλητικό είναι το δήγμα του εντόμου, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως είναι η ηλικία του παιδιού, το ατοπικό ιστορικό του, το σημείο του δήγματος (πχ χείλη, γλώσσα, βλέφαρα) και η συνύπαρξη τοπικής φλεγμονής στην περιοχή, αλλά και από το είδος του εντόμου, από την ένταση των συμπτωμάτων και από το χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει μέχρι την εκδήλωσή τους.

Οι μέλισσες και οι σφήκες αποτελούν τα πιο συχνά τσιμπήματα. Οι μέλισσες μετά το δήγμα (τσίμπημα), το κεντρί αποκολλάται από την κοιλιά τους και αυτές πεθαίνουν. Επομένως μπορούν να τσιμπήσουν μόνο μια φορά στη ζωή τους και το κεντρί μπορεί να παραμείνει πάνω στο δέρμα του παιδιού μας. Αντίθετα, οι σφήκες, μπορούν να τσιμπήσουν πολλές φορές στη ζωή τους, αφού δεν πεθαίνουν μετά από το δήγμα.

Σπάνια το δηλητήριο της μέλισσας ή της σφήκας, σε ατοπικά άτομα, μπορεί να προκαλέσει οξεία αλλεργική αντίδραση (αναφυλαξία), η οποία αποτελεί οξεία και σοβαρή αντίδραση του οργανισμού, που χρήζει άμεσης ιατρικής αντιμετώπισης.

Αν διαπιστώσουμε ότι ένα υμενόπτερο έχει τσιμπήσει το παιδί μας, αρχικά το καθησυχάζουμε το παιδί και προσπαθούμε με ήπιες κινήσεις να απομακρύνουμε το κεντρί από το σημείο του δήγματος, για να αποφύγουμε την περαιτέρω έγχυση του δηλητηρίου στο δέρμα. Στη συνέχεια πλένουμε την περιοχή με σαπούνι και νερό. Για τον κνησμό (φαγούρα) μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τοπικά ή συστηματικά αντιισταμινικά ή ακόμη και κορτικοστεροειδή, πάντοτε με τις οδηγίες του παιδιάτρου μας. Ανακουφιστικά μπορεί να δράσουν και ψυχρές κομπρέσες για την αντιμετώπιση του οιδήματος (πρήξιμο) και της ερυθρότητας. Τέλος, μπορούν να δοθούν αναλγητικά (παρακεταμόλη και ιβουπροφένη), επί έντονου πόνου και ανησυχίας.

Τα τσιμπήματα από τα αραχνοειδή είναι πιο σπάνια στα μικρά παιδιά. Πρέπει να μην αφήνουμε τα παιδιά μας να παίζουν χωρίς επιτήρηση στην εξοχή, κυρίως σε περιοχές με πολλές πέτρες και ψηλά χόρτα. Τέτοια μέρη κρύβουν αράχνες, σαρανταποδαρούσες, ακόμη και φίδια, οπότε χρειάζεται μεγάλη προσοχή!

Το δήγμα από αραχνοειδή δεν διαφέρει από τα άλλα τσιμπήματα, παρά μόνο μερικές φορές τα συμπτώματα μπορεί να είναι εντονότερα. Ακολουθούμε τις ίδιες οδηγίες αντιμετώπισης και επικοινωνούμε με τον παιδίατρο μας για πιο εξειδικευμένες συμβουλές.

Τα τσιμπούρια είναι μικροί οργανισμοί, που παρασιτούν στις γάτες, στους σκύλους, στα άγρια ζώα, αλλά και στα αιγοπρόβατα. Διεισδύουν σταθερά στο δέρμα του ξενιστή με το κεφάλι και λαθροβιούν, απομυζώντας αίμα. Στα αρχικά στάδια προσκόλλησης τους στο δέρμα, δεν προκαλούν ιδιαίτερα συμπτώματα, άρα είναι πολύ εύκολο να μην υποπέσουν στη προσοχή μας. Μπορεί να μοιάζουν σαν μικρή καφεοειδή «ελιά», η οποία όμως δεν προϋπήρχε στο δέρμα. Όσο καιρό μένουν στο δέρμα σταθερά προσκολλημένα, τόσο μεγαλώνουν σε μέγεθος. Η περιοχή «εμφύτευσης» αποκτά ένα ερυθρό χρώμα και τότε είναι συνήθως η χρονική στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά! Άλλες πάλι φορές, μπορεί να μην αντιληφθούμε το τσιμπούρι, αλλά το παιδί μας να αρχίσει να ανεβάζει πυρετό (θ>38ο C), να είναι αδιάθετο ή να βγάζει εξάνθημα (Νόσος Lyme).

Μόλις αντιληφθούμε το τσιμπούρι, πρέπει άμεσα να ζητήσουμε βοήθεια και να επισκεφθούμε στον παιδίατρο μας. Δεν το τραβάμε βίαια, ούτε του ρίχνουμε οινόπνευμα ή άλλα υγρά (πετρέλαιο, βαζελίνη), γιατί είτε μπορεί να μείνουν τμήματα του, μέσα στο δέρμα του παιδιού μας και να δημιουργηθεί αργότερα κοκκίωμα και τοπική νέκρωση, είτε εκκρίνεται σάλιο από το τσιμπούρι και μαζί με αυτό μικρόβια, που προκαλούν τον πυρετό και το εξάνθημα (Νόσος Lyme).

Επικοινωνούμε άμεσα με τον παιδίατρο μας:

  • εάν παρά τα αρχικά μέτρα αντιμετώπισης τα συμπτώματα αντί να υποχωρήσουν επιδεινώνονται

  • αν επιμολυνθεί η περιοχή του δήγματος ή

  • εάν τα συμπτώματα διαρκούν περισσότερο από μια εβδομάδα.

Εγγραφείτε στο Newsletter μας

Δείτε επίσης

Το παιδι σας μεγαλώνει!

Το παιδί σας μεγαλώνει, μεγαλώνει και το πόδι του!

Το παιδάκι σας μεγάλωσε, άρχισε να κάνει τα πρώτα του βηματάκια και ήρθε η ώρα να αφήσετε τα παπουτσάκια αγκαλιάς και να επιλέξετε τα πρώτα του παπουτσάκια για περπάτημα.

Scroll to Top